پشت تجارت غیرقانونی چسب استخوان ببر چیست؟
او این را به اشتراک می گذارد
عضو
شما آزاد هستید که این مقاله را تحت مجوز Attribution 4.0 International به اشتراک بگذارید.
یک مطالعه جدید در میان اولین مطالعه‌ای است که با خریداران استخوان‌های ببر تحت فشار، معروف به «چسب استخوان ببر»، که در بخش‌هایی از آسیا به عنوان درمانی برای بیماری‌های مختلف دیده می‌شود، مصاحبه کرد.
هزاران ببری که در مزارع مانند خوک پرورش می یابند و در زیرزمین ها پرورش می یابند، در نهایت به گلدان های فشار بالا می روند، جایی که استخوان های آنها حل می شود و به طب سنتی تبدیل می شود.
اکنون ببرهای بیشتری در اسارت غیرقانونی، در به اصطلاح "مزرعه ببر" زندگی می کنند تا در حیات وحش. محبوبیت این مزارع در ویتنام، چین و تایلند بیشتر است. در مزارع، ببرها به عنوان دام پرورش داده می‌شوند تا از اسکلت و اعضای بدن خود برای تولید داروهای سنتی غیرقانونی استفاده کنند که در درمان بیماری‌های روماتیسمی و سایر بیماری‌ها در نظر گرفته می‌شود.
در سال 2017، آژانس تحقیقات محیطی (EIA)، یک سازمان غیر دولتی بین المللی، بیش از 200 مزرعه ببر را در چین، لائوس، تایلند و ویتنام شناسایی کرد. در مجموع، این مزارع بین 7000 تا 8000 ببر را در خود جای می دهند - بیش از دو برابر تعداد ببرهای باقی مانده در طبیعت.
"چسب استخوان ببر" به عنوان یک ماده قهوه ای آب مانند شناخته شده است که از حل کردن اسکلت ببر در یک اجاق گاز فشار قوی به مدت دو تا سه روز به دست می آید. محبوبیت بسیار زیاد چسب ببر دلیل اصلی پخت این حیوانات در زیرزمین های ویتنامی است، مانند زیرزمین های Nge An، جایی که تأسیسات توسط بسیاری از تولیدکنندگان کوچکتر اداره می شود.
مواد اولیه برای چسب استخوان ببر
تولیدکنندگان چسب ببر در کودکی ببرها را از مزارع خریداری می کنند. هنگامی که به اندازه کافی بزرگ شدند، حیوانات برای اسکلت خود ذبح می شوند.
با توجه به ماهیت غیرقانونی تجارت، جزئیات خریداران، ترجیحات آنها و انگیزه آنها برای پرداخت بیش از 15000 دلار به ازای هر کیلوگرم چسب استخوان ببر هرگز مورد مطالعه قرار نگرفته است.
پس از مدت‌زمان شبکه‌سازی، دانگ وو هوآی نام، دانشجوی دکترا در بخش اقتصاد و منابع غذایی دانشگاه کپنهاگ، توانست با خریدارانی که ترجیحات آنها در مطالعه‌ای جدید مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته بود، ارتباط برقرار کند. مجله حفاظت از طبیعت.
«از جمله موارد دیگر، ما به باشگاه‌های تنیس و گلف دسترسی پیدا کردیم که بسیاری از این خریداران زمان خود را در آنجا می‌گذرانند. دانگ وو هوآی نام گفت: «این افراد از ثروتمندترین طبقه ویتنام هستند، معمولاً افراد مسن که حدود 15 برابر بیشتر از متوسط ویتنامی ها درآمد دارند.
او به همراه تیمی از محققان، 228 خریدار ویتنامی و مصرف کننده چسب استخوان ببر را ردیابی و جلب کرد.
"مواد خام" چسب ببر نه تنها از مزارع ببر، بلکه از شکار غیرقانونی ببرهای وحشی نیز به دست می آید. تولید این محصول همچنین شامل استخوان بز کوهی، لاک لاک پشت، مخمل شاخ، گیاهان دارویی و در مواردی تریاک می باشد. این مطالعه نشان می دهد که خریداران معمولا "چسب" تمام شده را در شراب و ودکا مخلوط می کنند که سپس روزانه مصرف می شود.
قانونی شدن مشکل را حل نمی کند
همانند ماهی و سایر غذاهای شناخته شده، این مطالعه نشان می دهد که منشاء مواد خام و فرآیندهای تولید نیز برای خریداران ویتنامی این محصولات غیرقانونی مهم است.
«بیشتر خریدارانی که با آنها مصاحبه کردیم، چسب ببر وحشی را به کشاورزی مزرعه ترجیح می دهند، زیرا معتقدند استخوان های وحشی قوی تر هستند و بنابراین درمان بهتری برای بسیاری از اختلالات اسکلتی عضلانی ارائه می دهند. دنگ وو هوآی نام توضیح می دهد که در همان زمان، خریداران به دنبال بالاترین محتوای استخوان ببر در ترکیب خود هستند.
40 درصد از خریداران مصاحبه شده گزارش کردند که از چسب استخوان ببر برای اختلالات اسکلتی عضلانی استفاده می کنند. سی و دو درصد از آن برای سلامت کلی خود، 6 درصد برای پیشگیری از بیماری و 5 درصد برای بهبود عملکرد جنسی از آن استفاده می کنند.
برای مقابله با شکار غیرقانونی، سیاستمداران و مقامات در ویتنام و سایر بخش‌های آسیا اکنون در حال بررسی قانونی کردن پرورش و استفاده از ببرها برای چسب استخوان ببر هستند. اما به گفته دانگ وو هوآی نام، تحقیقات و ترجیحات مصرف کنندگان نشان می دهد که قانونی کردن پرورش ببر بعید است مشکل شکار غیرقانونی را حل کند.
«حتی با قانونی شدن، تقاضا برای ببرهای وحشی همچنان قوی خواهد بود. دانگ وو هوآی نام گفت: "یک سوم از پاسخ دهندگان ما هنوز مایل به خرید ببرهای صید شده در طبیعت هستند که به سادگی از بازار سیاه حمایت می کند."
او گفت که راه حل بیشتر بهبود اقدامات برای محافظت از ببرها و ارائه اطلاعات بهتر در مورد محصول غیرقانونی به مصرف کنندگان است.
دانگ وو هوآی نتیجه می‌گیرد: «به جای قانونی کردن، کشورهای آسیب‌پذیر باید سرمایه‌گذاری در زیستگاه ببرها را افزایش دهند، پلیس و پارکبانان و کمپین‌های اطلاع‌رسانی مصرف‌کننده را تقویت کنند که آنها را به سمت درمان‌های جایگزینی هدایت کند که پایدارتر از استخوان‌های ببر هستند». ما
منبع: دانشگاه کپنهاگ
[ad_2]