سلول های روده می توانند شکر واقعی را از شیرین کننده های تقلبی تشخیص دهند
او این را به اشتراک می گذارد
عضو
شما آزاد هستید که این مقاله را تحت مجوز Attribution 4.0 International به اشتراک بگذارید.
جوانه های چشایی شما ممکن است نتوانند تفاوت بین شکر واقعی و شیرین کننده های قندی مانند Splenda را تشخیص دهند، اما سلول هایی در روده وجود دارند که می توانند و می توانند بین این دو محلول شیرین تمایز قائل شوند.
و این سلول ها می توانند تفاوت را در چند میلی ثانیه به مغز شما منتقل کنند.
مدت زیادی پس از شناسایی گیرنده طعم شیرین در دهان موش ها 20 سال پیش، دانشمندان سعی کردند این گیرنده های طعم را از بین ببرند. اما آنها با شگفتی متوجه شدند که موش ها هنوز هم می توانند شکر طبیعی را به شیرینی های مصنوعی، حتی بدون حس چشایی، تشخیص دهند و ترجیح دهند.
به گفته دیگو بوهورکس، دانشیار پزشکی و زیست‌شناسی عصبی در دانشکده پزشکی دانشگاه دوک، پاسخ به این معما بسیار پایین در دستگاه گوارش، در انتهای فوقانی روده، درست بعد از معده، نهفته است.
بوهورکس در یک سند جدید در سال 2018 گفت: "ما سلول هایی را شناسایی کرده ایم که ما را وادار به خوردن قند می کنند و آنها در روده هستند." علوم اعصاب طبیعی. تزریق مستقیم قند به قسمت تحتانی روده یا کولون اثر مشابهی ندارد. او می گوید سلول های حساس در قسمت فوقانی روده هستند.
بوهورکس و تیم تحقیقاتی او پس از کشف یک سلول روده ای به نام سلول عصبی، نقش حیاتی این سلول را به عنوان پیوندی بین آنچه در داخل روده و تأثیر آن در مغز وجود دارد، دنبال کردند. او استدلال می کند که روده مستقیماً با مغز صحبت می کند و رفتار غذایی ما را تغییر می دهد. و در درازمدت، این اکتشافات می تواند به راه های کاملاً جدیدی برای درمان بیماری منجر شود.
شیرین کننده مصنوعی نمی تواند روده را فریب دهد
سلول‌های نوروپاد تخصصی که در اصل سلول‌های انترو غدد درون‌ریز نامیده می‌شوند، به دلیل توانایی‌شان در ترشح هورمون‌ها، می‌توانند از طریق اتصالات سیناپسی سریع با نورون‌ها ارتباط برقرار کرده و در پوشش روده بالایی توزیع شوند. این سلول ها علاوه بر تولید سیگنال های هورمونی نسبتاً آهسته، سیگنال های انتقال دهنده عصبی سریع الاثر را نیز تولید می کنند که در چند میلی ثانیه به عصب واگ و سپس مغز می رسد.
به گفته بوهورکس، یافته‌های اخیر بیشتر نشان می‌دهد که نوروپ‌ها سلول‌های حسی در سیستم عصبی هستند، درست مانند جوانه‌های چشایی روی زبان یا سلول‌های شبکیه چشم که به ما در دیدن رنگ‌ها کمک می‌کنند.
این سلول ها درست مانند سلول های مخروط شبکیه عمل می کنند که قادر به تشخیص طول موج نور هستند. آنها ردی از قند را در برابر یک شیرین کننده حس می کنند و سپس انتقال دهنده های عصبی مختلفی را آزاد می کنند که وارد سلول های مختلف عصب واگ می شود و در نهایت حیوان می داند "این قند است" یا "این یک شیرین کننده است".
محققان با استفاده از ارگانوئیدهای آزمایشگاهی رشد یافته از سلول‌های موش و انسان برای نشان دادن روده کوچک و دوازدهه (روده‌های بالایی)، در آزمایشی کوچک نشان دادند که قند واقعی سلول‌های عصبی منفرد را تحریک می‌کند تا گلوتامات را به عنوان یک انتقال‌دهنده عصبی آزاد کنند. قند مصنوعی باعث آزاد شدن یک انتقال دهنده عصبی متفاوت به نام ATP شد.
با استفاده از تکنیکی به نام اپتوژنتیک، محققان توانستند سلول های عصبی را داخل و خارج روده یک موش زنده بچرخانند تا نشان دهند که آیا ترجیح حیوان برای قند واقعی به دلیل سیگنال های روده است یا خیر.
فناوری کلیدی برای کار اپتوژنتیک یک فیبر موجر انعطاف پذیر جدید بود که توسط دانشمندان MIT ساخته شد. این فیبر انعطاف پذیر نور را به روده یک حیوان زنده می رساند تا یک پاسخ ژنتیکی ایجاد کند که سلول های نوروپاد را مسدود می کند. با خاموش شدن سلول‌های نوروپاد، حیوان دیگر ترجیح واضحی برای قند واقعی نشان نمی‌دهد.
کمک به گرسنگی قند
بوهورکس می‌گوید: «ما به غذایی که می‌خوریم اعتماد داریم. شکر هم طعم و هم ارزش غذایی دارد و روده قادر است هر دو را شناسایی کند.
کلی بوکانن، یکی از نویسندگان، از دانشگاه دوک سابق، گفت: بسیاری از مردم با میل به شکر دست و پنجه نرم می کنند، و اکنون ما درک بهتری از احساس روده در مورد قندها داریم (و چرا شیرین کننده های مصنوعی این هوس را مهار نمی کنند). مدرسه پزشکی. دانشجویی که اکنون در بخش داخلی در بیمارستان عمومی ماساچوست کارآموز است. امیدواریم بتوانیم این زنجیره را به سمت درمان بیماری هایی که هر روز در کلینیک مشاهده می کنیم هدایت کنیم.
بوهورکس می گوید در کار آینده خود نشان خواهد داد که چگونه این سلول ها سایر درشت مغذی ها را تشخیص می دهند. "ما همیشه در مورد "طعم لذیذ" صحبت می کنیم و چیزهایی مانند "به درون خود اعتماد کنید" می گوییم، خوب، چیزی در این مورد وجود دارد.
بوهورکس می گوید: «ما می توانیم رفتار موش روده را تغییر دهیم.
مؤسسه ملی بهداشت، مؤسسه پزشکی هاوارد هیوز، بنیاد هارتول و مؤسسه مک گاورن مؤسسه فناوری ماساچوست بودجه این کار را تأمین کردند.
منبع: دانشگاه دوک
[ad_2]